Áttundi fyrirlestur

Hugleiðingar um Gita

8. Fyrirlestur

Kæru bræður mínir.

Tilgangur funda okkar hér, er eins og þið vitið, að rannsaka Bagavat Gita og eins og einhverjir ykkar hugsa, segi ég þetta án þess að fara í kringum hlutina. Það eru margir sunnudagar síðan þið hafið heyrt nokkuð um sjálfa Gitu, en ég verð enn að fara að henni á hlið með hugsunum um yagna og presta. Ég fullvissa ykkur um að allt sem ég segi er nauðsynlegur undirbúningur að raunverulegum skilningi á Gita; því Gita er ekkert fjarlægt heimsspekikerfi sem kennt er í hinum sex hugsanaskólum, heldur yfirlit á stöðu þessara sex skóla af sjónarhóli sannleikans, eða vedísku sjónarhóli. Rannsókn á bókinni krefst þekkingar á öllum hinu fornu heimsspekikerfum sem kennd er í Uptoishads, Puranas, Yogasastra og öðrum, og ekkert í þessum undirbúningi sem við leggjum á okkur er til ónýtis, því hann er til að gera Gita skýrari. Engin bók um stjörnufræði er sett í hendur nema sem ekki hefur undirbúning í stærðfræði og eins er Gita ekki fyrir þann sem þekkir ekkert um hina fornu hugsun. Engu að síður hafa margir reynt og margir hópar guðspekinga og sumir hverjir hafa reynt að skilja Gita með hjálp okkar hefðbundnu vedaista. Þeir hafa ekki verið nærðir af öðru en guðleysi og bólgnir af falskenningum um að ekki-tilvist Parabramha sé eini sannleikurinn og allt annað í birtingunni sé algjör blekking, þeir hafna öllum Purana þjóðsögum og áhrifum á hugarsviðs manna frá hærri vitundum af sviðum sem hulin er okkar augum. Þær vitundundir eru Purana Bramhinar, Konungs-meistarar eða Mahatmar guðspekinnar og hafa ómældan kærleika fyrir mannkynið sem einni fjölskyldu og munu ekki hætta að vinna í þágu þess, og eru ávallt reiðubúnir fyrir þá sem óska þess.

Þessir geta unnið í gegnum sérstaka einstaklinga þegar þeir einstaklingar laðast að sannleikanum hvar sem hann finnst og eru þess vegna hæfir til að yfirstíga hugarmúra stétta og trúarbragða sem birta sig í aðdáun á tilteknum ritum, sérstökum átrúnaði og þjóðerni. Sá sem vill skilja hið mikla gangverk náttúrunnar með öllum sínu duldu hliðum, verður að setja sig á miðjan fjallstindinn til að kanna umhverfið, en ef hann bíður og vill ekki ganga á tindinn, verður slík persóna að sætta sig við takmarkaðar útlínur og þrönga ganga þröngsýnna hugsana og afstöðu. Hann verður áfram fangi eigin múra og afstaða hans er „þú hefur rangt fyrir þér, en ég hef rétt fyrir mér“. Vinir mínir, hugleiðið hvað Mahatma geti gert til að frelsa þennan ánægða fanga. Megi ég deyja í mínu fæðingalandi, er hjartakall okkar virðulegu gömlu frúa og við Hindúar, allir sem einn, erum ekki á hærri stalli en hinar eldri frúr sem fæddu okkur í heiminn. Um leið og hinn ánægði maður er tekin úr fangaklefa sínum, getur hann vart dregið andann í hreina loftinu úti, og löngun vaknar til að komast aftur í mettað andrúmsloft fangaklefans, aumingja maðurinn mun flýja aftur til síns upprunalega heimilis og loka sig öruggan inni og taka undir með leiðtogum sínum „ þetta er er mitt fæðingarland.“

2. Þið kunnið allir að sussa á mig og ástríðufullir segja eins og góður Hindúi „ó þú ótrúi sonur Indlands“, en ég get ekki annað en sagt sannleikann, að mikill meirihluti okkar nútíma vedaista er fangar hinna fjögurra veggja einnar sagnar „Purabramham sannindi, allt er blekking“. Þessir herramenn hafa heimildir sínar úr ritum hins mikla sagnameistara Sankaracharya, sem við þekkjum allir sem leiðtoga Adwaita hreyfingarinnar sem sett var á fót eftir að annar mikill meistari var uppi, sem þekktur er sem

Gotama Budda, höfundur kenningarinnar um Budda eða Buddahisma. Báðir eru miklir meistarar samúðar, og má líta á þá sem hin tvö jarðarhvel glóandi ljóshnattar sem er settur þar sem hann lýsir huglægu ljósi til Austurs og Vesturs. Þessir tveir meistarar er dulfræðilega tengdir, ef þið hlustið á H. P. B, næst skilningur á eðli þessara tveggja og að skilja eðli alls kosmosins sem tvö aðskildin himinhvel, annað sem land sólarupprisu eilífðarhuga, og hitt sem „stólpi í Vestri sem snýr að rísandi hugarsólu sem eilíflega baðar hann dýrðlegustu geislum sínum.“ Þeir standa fyrir tveim miklum öflum sem eru þekkt í Purunas sem Siva og Visnu, sáningu og uppskeru alheimsins, þeir sem með samskiptum sínum styðja alheimsferilinn. Náttúrulífið, yagna, sem komið var á af hinu fornu yagnikas, sem í eðli sínu eru tengdir Bramha Charyam sviði mannsins, einstaklings og í heild, féll niður í mikla misnotkun þegar núverandi 5000 ára tímaskeið náði botni sínum u.þ.b. fyrir 2500 árum. Yagna, fórnarandinn, einstaklingshöll Yajamana sem er fús til að gefa upp hugarheim sinn og vinna að heilindum að af samúð fyrir hinn þjáða mann, verður fullur grimmdar og tekur þátt í grimmd, stendur með stífni, taugalaus og með köld augu í herbergjum evrópskra ruddalegra greininga sem menn með mýkra náttúrueðli geta ekki gert að því að sjá það sem skuggalönd myrkurs og hryggðarstuna, þar sem konungur grimmdar ríkir og stjórnar af hörku eftir þeim lögum sem þar ríkir, „ Valdið er réttur“.“ Kannski er hægt að afsaka Evrópumenn að hluta, þar sem þeir hæla sér ekki af neinum fórnum, né af því að drekka Soma, engin flugför koma til að sækja Jiva eftir dauðann og lyfta honum til uppljómunar. Það er ekki hægt að segja um Hindúa. Hann var settur sem stjórnandi fyrir náttúruna og sem slíkur gat stjórnað heildinni og að hluta tilheyrði Veda, heimsöngnum í mannlegum hljóðum

sem honum var gefinn til að nota á dulfræðilega á merkingalegan hátt, og sem töfra í kyrjun. Heimssöngur hlýðir ákveðnum lögmálum hlutfalla, eða stærðfræði Pythagorasar og setur spennandi áhrif sín inn í svið kosmísks efnis, það setur það síðarnefnda í kristallaðan ferill, sem heimsspekingurinn Plato kallaði rúmfræði kosmosins. Hin mismunandi form sem hægt er að skoða í sameindum, allt frá saltkristala til hinna dásamlegu flóknu lífeinda mannlegs líkama, eru allt byggingar hins mikla kosmíska arkitektar sem þekktur er sem Viswakarma, devasmiður í Purana ritunum okkar. Sú upplýsta verkun Veda er að rekja alheiminn frá einum grunnhljómi sem er táknaður sem O M, sem af nauðsyn er skipt í upprunalega þrjá, og síðar í sjö sérhljóða, síðan í sjö nótur, og aftur í sjö sjö samsetningar hinna sjö nótna sem byggðar er á hinum þremur og þá í kvæði. Allt þetta fellur inn í efnislegt svið samhljóða, sem smásaman framleiðir kristalmyndunina sem saman myndar Alheiminn. Heimurinn fyrir hugsuðinn er sú töfrandi hreyfing sem söngur á hindúaísku Saraswati framkallar.

3. Nú verður að eiga sér stað, og hefur átt sér stað, að nöfn nokkurra rúmfræðilegra niðurstaða sem hægt er að skoða eru orð sem koma fyrir í Veda. Til að hafa skýra mynd af þessu skulum við skoða þá mynd sem kölluð er lamb, sérstaklega þar sem þetta dýr sér allan heiminn sem óvin sinn. Orðið fyrir þetta dýr í Sanskrit, er nafnið á fyrsta merkinu í dýrahringnum, eða Mesha. Pitir devarnir, eða eins og Puranas skýrir það, devarnir sem með verkum sínum gefur okkur grófu líkamana sem við lifum í, eru sagðir búa í segulsviði grófa efnisins sem má kalla sveitailm, eða áru þess þáttar sem kallast ástúð, eða þau bönd sem tengja líkamana hvorn við annan og huglæg tengsl við margvíslega hópa sem afleiðing af segulmagnaðri aðlöðun. Þegar Veda útskýrir segulsviðið, útskýrir hún það eðlilega sem
svið lambsins, sviðið þar sem Pitir devas hafa tilveru sína. Í næsta skrefi mynda þessir devar sig í lambi, þ.e.a.s. sem lambið í manninum. Ef þið hafið í huga að hann myndar ávallt miðju þróunarstarfsins, þráðinn sem öll náttúran er hengd á og hann er heilinn í yagna líkamanum eða logos smáheimsins á því sviði sem hann birtir sig, eða efnislega grunngerðin sem geislar frá sér ýmis lífsform sem eru í kringum okkur, munið þið því ekki aðeins sjá lambið í manninum, heldur einnig hest, svín ofl. Ef þú gætir séð fyrir þér allan heiminn sem eina mikla lífsheild, sem geislað hefur frá fernd einnar tilveru, með neti taktfastra strauma, og ef þú sérð einnig fyrir þér steina-, jurta-, dýra- og mannríkið sem fjóra þætti birtingarinnar sem svara til hinnar upphaflegu ferndar, mun það ekki vera erfitt fyrir ykkur að að rekja hverja birtingu til upprunalegu fjögurra, ferndina í Bramha. Við komum að lambinu sem dýr úr einni átt í lífinu og að lambinu í manninum úr annarri átt og bæði fylgjast að, enda Bramha, eða egó mannsins miðja allrar þróunar. Tökum sem dæmi máltæki Telugu tungumálsins, „að sá sem étur hund er yogi“. Eigum við að skilja það sem hundinn á strætunum, eða hundsháttinn í okkur sem geltir á hugarsviðinu og framkallar það sem kallað er reiði?* Örugglega það síðarnefnda. Öðrum tilfinningaþáttum mannsins er hægt að tengja dýrum og það styður raunverulega dýrun og einnig áhrifum sem verða á astralsviðinu, Bhuvarloka, og finnur fyrir tjáningu til baka. Þó að sýnileg hringrás lífs milli manns og ytri náttúrunnar eigi sér ekki stað á þessu sviði, eru þar óséðar hringrásir með fínni öldum sem hann setur á ýmsa fínni þætti náttúrunnar.
*Í íslensku máli eigum við mörg máltæki þar sem dýr eru tengd innri tilfinningum og eiginleikum manna, m.a; „Hann hefur hundseðli“, hann er hundfúll“, „hann er svínslegur“, „hann er ljúfur sem lamb“, „Hann er sauðheimskur“, hann er kýrskýr“, hann er kattþrifinn“ o.s.f.

4. Vedísk staðhæfing segir; að ef maður fremur fórn með lambi, muni hann ná inn í swargam og allur heimurinn muni njóta þess, og ef hann fremur fórn með hesti mun hann dvelja í Swargam í heilt heimstímabil, kalpa, Devar og Pitris munu fagna og blessa allt mannkynið. Þessi staðhæfing sem hefur tilvísun í mannlegt líf í tengslum við tilfinninga- og sálar hluta mannsins og einnig áhrif góðra verka fyrir heiminn í heild með sérstökum fórnum í lífinu og fyrir þau karmísku viðbrögð sem safnast saman hjá þeim sem færir fórnina, langi hann að njóta ávaxtanna, þessar staðhæfingar skilja margir bókstaflega. Versta útfærslan er svartigaldur. Eigin fórn er snúið í fórn á lífi dýrs í blindri trú að það muni lyfta manni til Swargam eftir leið eldsins. Þegar slík fáfræði ræður huga manns um karmískt lögmál, nær sjálfselskan meiri hærri hæðum en nokkurn tíma áður og verður lögmál lífsins þeirra sem beita yagna til eflingar og hreinleika mannkynsins. Bramhan verður Rakshasa og þeir byrja að líta á sig æðri en stéttarbræður sínir. Hugmyndin um alheimsbræðralag þar sem sjálfsfórnin ein getur þrifist í anda yagna sem mótvægi við sjálfsánægju, er hent út í vindinn. Slíkar voru aðstæður þegar drottinn Budda birtist á sviði heimsins fyrir 2500 árum, og gerði hvað hann gat til að brjóta upp íhaldssama bókstafstrú sem hafði sokkið niður í svartagaldur.

5. Drottinn Budda tilheyrði Aryan hluta mannkynsins, eins mikið og Sankaracharya, hann bar virðingu fyrir og var ekki andsnúinn hinna fornu yagnikas sem lifðu meðal manna á Bramha charyam stiginu og höfðu gefið heiminum heimssönginn sem þekkist sem Veda, höfðu kennt manninum leyndardóma yagna þar sem hann gat viðhaldið ákveðnu samræmi við fínni heima, eða með aðferðum deva og pitris í Purana. Drottinn Budda var ekki andstæður anda yagna, heldur ytra formi siðanna sem byggðir voru á bókstaf Veda ritanna,
og spillt af sjálfselsku og grimmd og var svo fjarri anda einingu og bræðralagi sem fjarlægð milli pólanna. Þessi andi einingar sem var ráðandi á fyrri stigum manna og náttúru, hvarf fyrir einstaklingshyggjunni með öllum þeim afleiðingum sem það hafði á hugi manna. Hin sanni Sankhya-yoga skólinn, eða skóli hinna fornu þekkingar eða einfaldlega Veda skólinn sem drottinn Budda og allir aðrir tilheyra sem þrætt hafa þann veg hans síðan, hafa í sér grunntón þess, hugmyndina um einingu Alheimsins og bræðralags. Samkvæmt þessum grunntóni verður hver og einn að vinna fyrir alla hina, og einungis þannig getur orðið samræmi á jörðu sem á himni. Um leið og maður slær nótu sem er ekki í samhljómi við grunntóninn, læðist að honum karmískt misræmi og hann verður að neyta ávaxta þess, hversu beiskir þeir eru. Lögmál einingar gerir aðra að neytendum þessa beisku ávaxta, því hver maður er óhjákvæmilega tengdur öðrum og ef allir skilja þetta getur allt mannkynið forðað óhjákvæmilegum hörmungum sem munu verða meiri við aukna sjálfselsku. Við getum sagt eins og segir í táknrænum texta Purana, að drottinn Budda kleif hið gullna fjall Meru sem er nú hulið af mistri fáfræði og íhugun manna, eins og sagt er að við ættum að íhuga Bramhadrottna heimsins til að viðhalda allri birtingu. Þegar drottinn Budda steig upp og náði toppnum, bar fyrir augu hans útsýni yfir öll svið tilverunnar, frá efstu sviðum Nirvana niður til lands sorganna þar sem milljónir þraukuðu, ýmist í gleði eða grátandi í sorg.

6. Hinn mikli drottinn samúðar sá hvernig hinn eilífi vegur samlyndis var að breytast í ósamlyndi, allt fyrir eftirsókn eftir persónulegum ljóma eigin mikilvægis. Hann sá hvernig eðli Kali Yuga hægt og bítandi vann á karma Aría, fimmta kynstofnsins (hugsið hér um töluna fimm), jókst í samræmi við hið eilífa lögmál andstæðna.

Hann hugsaði með sér „á eðli Yuga að koma í veg fyrir að ég ætti ekki að létta þjáningu mannsins? Er ekki ósamræmið skapað af náttúrunni til að efla styrk mannsins til að öðlast samræmi? Ef eining er lögmál náttúrunnar, nær það þá ekki einnig til sálarsona heimsins og er það ekki skylda manna að ná því góðar úr hinu illa, hafna Nirvana og vinna ávallt fyrir minnimáttar? Ef ferilinn er eitt lögmálanna, er þá ekki ósamræmi sem Kaliyuga skapar, nauðsynleg leið til að ná samræmi?“ Bræður mínir, svona hugsaði Mahatma höfðinginn og stríðsmaðurinn. Ég segi höfðingi, vegna þess að þessi miskunnsami andlegi maður hafði svo djúpar tilfinningar til meðbræðra sinna, og sló hærri nótur miskunnar og andlegs þroska í öll bræðralög. Kjarni Arísku meistarana fylgdu honum og mikil hreyfing varð til fyrir 25 öldum fyrir hugsun og verk hans.

7. Vegur hreyfingarinnar má segja að hafi verið úr forminu í efnið. Þetta má rekja í sérhverjum breytileika Búddískra sjónarmiða, frá efnishlið hefðbundinna presta á þessum tíma. Það sem ég kalla Búddísk sjónarmið, er það sama og hið forna Bramhiníska. Það getur ekki hafa verið öðruvísi ef drottinn Budda þekkti sannindi náttúrunnar og ef hinir fornu Bramhinar gerðu það einnig, að heimsspeki hans og þeirra hafi verið ein og sú sama. Hugmyndin um alheims bræðralag sem var undirstaða hins forna yagna kerfis kallaði á hvern mann að rækta eigin hreinleika, svo sá hreinleiki gengi áfram til hreinsunar allra, var endurvakin af drottni Budda. Fórnarsiðir slátrunar, þessir úrkynjuðu myndir af fyrrum glæsilegu kerfi töfrasiða, umbreytingartilfelli þar sem Veda huldi leyndarmál sín, var að miklu leyti sett niður og menn voru kallaðir til að sýna sjálfsfórn í bræðralagi í hugsun, orði og æði. Bramhinarnir fengu nafn sitt af nafnrótinni Brih, að vaxa, urðu að læra af öðru en að drekka Soma safa, heldur af stöðugri viðleitni í hugsun um að létta þjáningar mannkynsins, þannig efldust þeir til hærri sviða andlegrar fullkomnunar. Ef við snúum okkur að efni hinna fornu vísinda Vedu, þá höfðu þau breyst á tíma Budda í kerfislega trú með mörgum hliðum eins og sjá má af sérnöfnum í Vedunum. Nöfn eins og Indra, Eudra, Vishnu, Bramha, Soorya, Soma og önnur, sem eru notuð til að sýna hinar ýmsu deildir og þætti hinnar miklu tilvistar, séðrar og óséðrar, höfðu misst lifandi merkingu sínar og litið var á sem persónulega Deva sem hefðu tilvist í hornum alheimsins. Drottin Budda fjarlægði þennan misskilning með því að leggja áherslu á hugmyndina um algjörð, dharma, kosmíska reglu eða lögmál sem er órjúfanleg ópersónuleg reglu sem vinnur á mörgum stigum og undirstigum. Það er engin vafi á því að fjöldi vera sem vinna á þessum stigum er hægt að kalla persónulegan Guð. Hinir fornu Yagna heimsspekingar, sem höfðu gefið kosmíska sýn sem er rakin frá upprunalega efninu sem táknað var sem Nadam, eða Om, birtir sig sem þrenning á hugmyndasviðinu og síðan þróast í ferndina, sem ég hef kallað yagna líkamann. Um hvað lá að baki þessari grunnmynd gátu þeir ekki upplýst, heldur einungis kallað það hæsta stig hins birta Vishnu eða náttúru sem hafði í sér hið endanlega, öll lögmál í birtingu, eða Narayana. En af því að nafn var gefið, urðu siðir til þess að festa það í fast form og gerðu úr því persónulega veru sem hægt var að færa sláturfórnir. Drottinn Budda gaf blátt bann við slíkri dýrkun með því að segja að heimurinn hefði enga þörf á slíkri veru og hið endanlega væri ekkert.

8. Vinir mínir, það var gömul sögn, að hvenær sem engill snúi sér fylgi djöfull honum sem skuggi, þetta orð, ekkert, hefur verið útlistað mjög sem ,ekki-neitt, og fest rætur bæði í Austri og Vestri og hefur verið borið sem vitni um að drottinn Budda hafi verið algjör guðleysingi. Fram til þessa hafa bókstafstrúaðir Hindúar kallað fylgismenn Budda trúleysingja. Óhlutdrægur samanburður á því sem er kallað Buddaísk heimsspeki við hið forna Bramhiníska kerfi sannfærir alla um að hugsunin er næsta eins. En það er sorglegt að sjá, að jafnvel skynsamir herramenn eru að mistúlka orð drottins Budda, og hafa kallað þetta átak til að endurnýja hið forna yagna kerfi, eins og mögulegt er á dimmum öldum Kaliyuga, -útbreiðslu örvæntingar. Þessi röksemd þessara manna er mjög sérkennileg. Því drottinn Budda hafi kallað heiminn eymdardal og því sé hann útbreiðandi örvæntingar. Ef svo er, þá eru allir hinir fornu Arísku heimsspekingar, frá höfundum Upanishads, til Sankara Charya, jafnmiklir útbreiðendur örvæntingar. Þetta er fullkomlega röng yfirlýsing, að sýn Sankara Charya á blekkinguna sé afbrigði af örvæntingu Budda, því sú sýn hafði margoft verið nefnd af miklum heimsspekingum sem voru uppi löngu fyrir daga drottins Budda. Það að heimurinn sé blekking, er yfirlýsing sem ekki er ætluð mönnum sem lifa í lúxuss og eru því mjög bundnir efnisheiminum. En það vill svo til að sumt fólk í heiminum, á þessu hjóli fæðinga og dauða, komast að lokum á þann hugarþroska og byrja að líta á þennan hringrásarferill sem skugga lífsins í fínni heimum, að ná því sem kallað er Vairagyam, eða fráhvarfi.
Tálmyndarsýnin er hluti af heimsspeki sem skoðar það sem má nefna fráhvarf, sá sem er á vegi Nivirti, eða endurkomu frá fínni sviðunum. Ég sé enga ástæðu fyrir því af hverju bókstafstrúarmenn þessa lands ættu að skilja drottinn Budda frá þeim hóp sem hann tilheyrir og tengja nafn hans við örvæntingu og tálsýn, en að undanskilja aðra sem voru á undan honum og eftir.

9. Hreyfing drottins Budda hlýtur að hafa skapað mikla ringulreið hér á landi, eins og þið allir getið ímyndað ykkur og hin mikli heimsspekingur og sá sem tók á sig það verk að endurvekja regluna var Sankara Charya. Hann varðveitti kjarnann í því sem drottinn Budda hafði kennt og sagt, sem var við hæfi fólks á þeim tíma. Til dæmis setti hann fram vedíst Parabramham í stað hið buddaíska ekki-tenging. Þegar spurt var hvað Parabramham væri, var svar hans að það væri ekkert sem maður gæti hugsað og því sé aðeins lýst sem neikvæðu. Takið eftir hvernig eitt og það sama er sagt á tvennan máta og skapar mismunandi áhrif á huga illa upplýst fólks sem ekki skilur orðræðuna. Hvað yagna varðar, er eftirtektarvert að Sankara Charya ræddi það ekki þar sem umræðan var á lágu stigi. Hann skipti hinsvegar öllu dharma sem varðaði svið mannsins í tvo þætti, Pravritti og Mvirti, eða dharma þess sem þekktist heiminn og vildi njóta ávaxta hans og andlega andstæðu Swarga, og dharma annars sem þekkir sannindin um náttúruna og orðið fráhverfur hlutum efnisheimsins og bíður launar frá byrðum þessa skilyrta lífs. Fyrri flokkurinn samanstendur að sjálfsögðu af fáfræðingum heimsins, og hinn síðari af vali heimsins. Fyrir seinni hópinn mælti Sankara Charya með Sanniyasa, eða höfnun á vedísku karma og hann mælti með að reyna að brjótast frá ahancara, eða eigingirni með því að vinna fyrir drottinn en ekki fyrir sjálfan sig. Það eitt var stór þáttur í að draga úr þessu lágstigi yagna, talsmenn þess byggðu rök sín á Veda Vada, eða túlkun á innihaldi Veda. Sri Sankara Charya gerði meira. Í útskýringum tók hann tillit til hvers ferils yagna sem mælt var með í ritunum og túlkaði stundum orðið Yagna sem Parameswara (guð), logos, sem að sjálfsögðu var túlkað almennt sem logos sem náð var með höfnun einni saman. Tilgangur hins mikla umbótarmanns var ekki að kenna nein andleg fræði, heldur að endurvekja reglu í landinu sem gat ekki borið sannindin sem drottinn Budda kenndi, og sem hafði leitt af sér rugling. Hann tók því ekki upp neinar purana hefðir til að rekja virkni kosmísks lögmáls sem hafði komið á þessari undursamlegu breytu, birtingu úr ekki-birtingu.

Að heimurinn sé blekking og Parabramham sé það eina raunverulega, var gott yfirskin við þessar kringumstæður sem kröfðust þess að andleg sannindi yrðu enduruppgötvuð; Mér var sagt af nemum í ritum Sankra Charya, að á einum stað þar sem Vyasa (forn heimsspekingur) hafði reynt að sætta saman ýmsar mótsagnir sem sagt er um þróunina í Upanishads, hafði Acharya, meistarinn látið fella margar fallegar setningar út til að kæfa forvitni um mótsagnirnar. Það eru þessi áhrif — allur heimurinn er draumur og tálsýn. Einkenni tálsýnar er að hún breytist. Borg á himni sem sköpuð er með efni skýjanna er fyrir augað tálsýn og breytist eins oft og skýin taka á sig breytta lögun. Eitt skipti sér maður eins og eldvagn og á næsta augnabliki sér hann eitthvað annað. Heimsspeki Upanishads vill kenna að Parabramham er það eina sem er raunverulegt, og öll gerð heimsins, ýmsar þróunargerðir í mismunandi stöðum, séu einungis tálsýn sem sýni að draumur geti ekki staðist lögmálin vegna þess að hann er blekking.

10. Takið eftir vinir mínir, hvernig heimsspekingurinn forðast að gefa upp andleg sannindi, sem þjóna því einu að samræma auðsæjar mótsagnir í hinum fornu ritum. Fræðarinn vildi aðeins koma því inn í huga nema að Alheimurinn er einn í eðli sínu, en auðsýnilega fjölbreyttur í birtingu sinni. En þetta hafði sína eigin villu í för með sér á huga nema, alla vega eins og það er í dag. Meirihluti Veda nema læra aðeins rökin, „Sannindi Parabramham eru, að allt er blekking“ Ég mun ekki núna fara í mikið málskrúð gegn okkar vesalings vedaistum, en ég mun segja nokkur orð ykkur til leiðbeiningar í að lesa Bagavat Gita frá sjónarhóli hinna fornu yagnikas. Fyrir þessum heimsspekingum var náttúran ekki blekking, heldur tímalaus forsenda fyrir þróun í eilífri tilveru, sem bjó í hverju atómi í endalausum geimnum, eða var hjarta í öllum hlutum, sem reynir að öðlast æ meiri vitund um lífstilveru sína. Þetta hjarta alheimsins býr allstaðar í náttúrunni og þeir kölluðu það hið eilífa yagna, eða Purusha* sem er að baki allri kosmískri birtingu. Allar mannlegar sálir, eða allar endanlegar vitundarmiðjur sem eru bundnar í efninu, fæða af sér eigind, eða ahancara, eru geislar frá hjarta Purusha sem snúast á hjóli þróunarinnar til að auka við vitund alheimsins. Í hverjum takmörkuðu heimstímabili ferðast maðurinn frá neikvæða póli vitundarsviðsins í átt til þess jákvæða, þetta sjáum við ef við berum saman fyllri vitund aldraðs manns í samanburði við vitund hans sem barn. Að sjálfsögðu er slíkur samanburður léttvægur ef hann er borinn saman við eilífa þætti eins og hjartavitund Alheimsins, sem samkvæmt hinni öldnu heimsspeki, skapar birtingu allra heimstímabila með sínum eigin þankaslætti. Þessi tímadrottinn, eins og Purusha nefnir hann, er upphaf og endir allra sviða. Stöðu hans má lýsa hér á eftir. Þið vitið að vísindaleg niðurstaða eðlisfræðinga er að allar plánetur sólkerfisins á sínum föstu brautum, munu að lokum renna inn í miðju kerfisins, sólarinnar, þaðan sem þær eru upprunnar, vegna tregðuverkunar eteríska efnisins sem við öll fljótum í. Ef þið getið séð fyrir ykkur allar þessar plánetur á mismunandi brautum sem mynda einskonar spíral, og að allt líf og þróunarferill sólkerfisins er spíralkúrfa frá miðju hinnar andlegu sólarmiðju og til baka. Ef við setjum í stað hinnar efnislegu sól, hina andlegu vitundarsól sem er alstaðar í kerfinu og er hjarta náttúrunnar, — uppruni og endir alla lífs. Þetta er Parabramham í Puruna ritunum og Baghavan Sankaracharya, og er ekki skilinn af skynfærum mannsins , eins og sagt er. Svo að þið misskilið ekki stöðuna, þá vil ég segja ykkur að hin andlega sól sem fyllir allt, er ekki hægt að staðsetja í efninu.
* Í elstu Vedunum táknaði,Purusha kosmískan mann sem fórnað var af guðunum og skapaði allt líf. Það var ein margra sköpunarkenningar sem komu fram í Vedunum. Hugmyndin er nátengd Ými hinum norræna

Taktur þróunarinnar er innan frá og út, og aftur inn, þessi sami gangur er í öllum geimnum. Það sem þessa hluti er erfitt að meðtaka án djúprar hugsunar, mæli ég með næsta þætti fyrir ykkur.

11. Ég sagði að allar mannlegar sálir væru að sönnu, geislar í andlegri sól og þá spyrjið þið, ef allar þessar sálir snúa til baka til sólarinnar, steypast þær ekki saman í eitt. Sumir heimsspekingar segja í eitt og aðrir segja í margar og mikið hefur verið ritað um þetta, en sannur Sankhya-Yoga skóli, sem stendur fyrir hina fornu Raja-meistara, Bramhina og drottins Budda á seinni tímum, segja okkur að þær vera ein og margar. Margar sem lifa í einingu andans, eða algjöru samræmi sem með eigin töfrum fjarri hugmyndinni um margar, það er hin eina sem skapar eigin tilveru, birtir sig og þjónar sem grunntónn margra. Guðspekin er fullkomlega í samræmi við bæði Sankhya og Yoga, og Sri-Krishna sagði „Sá sem sér Sankhya og Yoga sem eitt, er hinn raunverulegi sjáandi.“ Til að gera þetta en skýrar, vil ég skýra hugmynd sem er gefin í miklu verki sanns guðspekings, og ætti að vera þekkt á Indlandi, H. P. B. Við höfum öll kynnst málstækjum eins og, andi hópsins, líf hópsins, ofl. Skoðum þetta nánar — hópurinn hefur enga tilvist án eininganna sem mynda hópinn. En í verkum hafa þessar einingar oft sömu tilfinningu, hugsun og tilgang, og svo mikla að litið er á þær sem eina heild sem hefur nafnið hópur. Andi hópsins er einn, en samt margir, samanstendur af mörgum einstökum einingum. Við skulum því þenja ímyndunaraflið til hæstu sviða lífsins og sjá fyrir okkur einn í mörgum og hina mörgu í einum og þá munum við fá innsýn á hið algjöra eina líf sem „ hin einasta eining rennur inn í hina óendalegu heild.“

12. Mikilfengleiki þessarar algeru tilveru í hjarta alheimsins er hlutur sem við eigum erfitt með að skilja, jafnvel í innblásnum ljóðaglóðum Valmiki er kannski einungis ilmur af þessum máttugu, sem einu sinni lifðu sem menn og hafa lyft sér á sviðum náttúrunnar með hreinleika og einingu, með þátttöku í alheims bræðralagshugsýninni, ásamt löngun til að þekkja sannleikann hvar sem hann finnst, jafnvel í að fórna Nirvana. Þetta eru meistararnir, Mahatmas, í guðspekiritunum sem saman mynda þekkingartréð* — tréð sem má segja að vaxi á mörkum lands hreins samræmis, sem reynir að birta sig gegnum sviðin sjö, æ meira í gegnum æ þéttari mótstöðu. Þegar ég segi að Mahatmas hafi fórnað Nirvana til að næra þekkingartréð, verðið þið að líta á þá sem menn sem fórnuðu sér vegna fáfræði mannkynsins og stigu á karmahjól þess til að gera framgang þess bjartari. Þess vegna kalla ég þá Yagnikas og þeir standa saman sem hjarta náttúrunna í sjöskiptri birtingu sinni, fyrir okkur, íbúa sjöunda sviðsins sem erum römmuð inn í því sem mætti kalla grunn atómsins.
* tréð í goðafræðinni

13. Þessir meistarar eru nemar í öllum þáttum náttúrunnar og þekkingin sem þeir hafa öðlast á aðferðum og lögmálum hennar, hjálpar þeim til að ákvarða með mikilli nákvæmni eðlisþætti framgangs hennar. Að fylgja kosmískum vexti og þróun, fylgja lögmáli þess — lögmáli sem er óumbreytanlegt. Það er ekki lögmálið sem veldur tálsýn Vedanema í landi okkar, nemum sem mér sýnast hafa snert yfirborð hugsana okkar mikla heimsspekings Sankaracharya. Heimsspekingur, sem án efa tilheyrði hinum forna viskuskóla, sem sagði hluti með ákveðnum skýrum hugmyndum sem hafa alla tíð verið mistúlkuð af nemum hans. Fræðsla okkar Acharya, er fræðsla Gautama Budda sem er aðlöguð að skapgerð þjóðarinnar og að hún renni til persónulegs kama hennar, hefur hindrað Hindúa að skilja hugmyndina. Ég hef lesið lítinn hluta skrif Sankara Charya, en það er nóg til að sannfæra mig að þessi mikli meistari sem kom eftir Gautama Budda, en í skrifum sínum var á hefðbundnum línum við það sem allir fornu heimsspekingarnir höfðu kennt, hafði á sama tíma sýnt þolinmæði gagnvart fáfræði og fordómum heimsins. Eitt dæmi má nefna hér.

14. Hinir fornu heimsspekingar höfðu rætt um tvö dharmas (sannindi), eða hegðunarmynstur sem kölluð eru Pravriti og Nivirti. Lögmál Pravirti varðar kosmíska útþróun og hvernig hegðun manna hefur áhrif á hana. Lögmál sem varða kosmíska innþróun og feril sem menn taka í sömu átt frá hærri sviðum er kallað Nivirti. Yagna, sem menn eiga þátt í Pravirti, eða kosmískum vexti og mótun er í samræmi við svið náttúrunnar og það samræmi var kallað Adhyatmic yagna. Þessi tvö yagna eru náskyld , eins og hugur og líkami, og ekki er hægt að draga skýra línu á milli þeirra. Engin maður getur risið á vog náttúrunnar án þess að hafa skilið eitthvað gott eftir sig fyrir mannkynið segir Karmalögmálið, með sama hætti og eðlisfræðilögmálið segir að hæð kúlu upp í loftið fari eftir þrýstikraftinum, þið skiljið að framfarir manna fara eftir því átaki hans að skilja sannindi náttúrunnar, til góða fyrir mannkynið. Hinir fornu heimsspekingar sögðu í hugleiðingum sínum um þetta lögmál

„Svið þeirra sem aldrei snúa til baka ákvarðast í Karma Yoga. Maður er bundinn karmakeðjunni, ef hann samþykkir ávexti karma, en hafni hann þeim í afneitun langanna, vinnur hann að frelsi.“ Af þessu má sjá að sannindi Prayirti og Nivirti ná tengd og enginn maður getur ekki þroskast andlega, ef hann vinnur ekki stöðugt að betri efnislegum, huglægum og andlegum þroska manna í anda bróðurkærleika til allra, eða í anda bræðralags alheimsins sem er eini vegurinn sem lyftir manninum hærra. Allt þetta er hin forna Yagna fræðsla. Þetta sama var endurtekið af Drottni Budda fyrir 2500 árum þegar rætur hins illa, í persónulegum túlkunum réði þá ríkjum. Hugmynd um að ekkert karma snerti mann sem vildi lausn frá skilyrtri tilvist, náði fótfestu í hugum mikils fjölda. Síðan voru Brahmanir í úrkynjuðu Yagnahópum sem töldu að lambslátrun og Somadrykkja væru nauðsynleg fyrir andlega fullkomnun. Drottinn Budda gaf báðum þessum hópum nauðsynlegt högg með staðhæfingu sinni að fullkomnun næðist hvorki með leti eða somadrykkju. Hann hafði slegið lykilnótuna — Vinnið, vinnið, vinnið hver fyrir annan, og sýnið þannig í verki bróðurkærleik og lögmál karma sem gætir gang náttúrunnar, það mun sannarlega lyfta verkamanninum og mannkyninu. Slíkri uppgjöf eigingirni var ekki vel tekið hjá landsbörnum Karma-Bhumi eða íhaldsseminni, en Bagavan Sankaracharya ræddi hana. Stefnan sem þessi fræðari tók var að greina á milli karma og gnyanam (visku). Í öllum skrifum Sankara, leggur hann mikla áherslu á og spyr; „á að tengja karma viskunni eða á að skilja hana frá henni?“ Fræðarinn vissi að orðið karma væri skilið af almenningi sem vedíst karma, sem bókstafafórnarsiðir, og nýtti sér það. Svarið við spurningu er, að það er engin samruni karma og visku. Karma eins og Sri Sankara sagði, var fyrir kjána sem eltust við ávexti tálsýnarsviðsins, en viska – er höfnun þeirra, eða Sanyasam, sem er vegur hinna vísu, sem vilja hefja sig yfir tálsýnina. Það fólk fellir af sér karma og stefnir á Sangraham, eða framför mannsins, eða á máli Sankara, að taka karma fyrir Bramham. Sé heimurinn birting Bramham, þurfa orð Sankara engar skýringar. Þannig reyndi Sankara að tengja hugmyndinni um bræðralag við óeigingjarnt karma, eins og drottinn Budda leitaðist við. Pravirti og Nivirti eru því einfaldir þættir lífsins, þó að vedaistar okkar aðgreini þau. Bræðralagið er það sem allir fræðarar leggja áherslu á fyrir þá sem vilja öðlast samræmi við allt í náttúrunni, og ég bið ykkur um að hugsa vel um þetta, og hvort það sé ekki göfug hugsun til að fylgja eftir.

Print Friendly, PDF & Email

Lokað er fyrir athugasemdir.