Undarlega stund,
lifir nú í lófa mér
hljóð,með mikla lund
en aldrei aftur.
Hún systir þín
var hér áður
seiðandi alda,
seytlaði milli fingra mér.
Sérhver stund
stundum lág og líka há
sífellt hraðar,
líður alltaf,alltaf hjá.
Ávalt dýrmæt
en líka gleymd,
því,önnur er komin
fyrir þá sem var reynd.
Stríðar stundir
sem ár og fossar,
hafa hrundið lífinu,
í gegnum mig.
Hafðu ráð,
krepptu hnefann,
þetta er stundin
sem er nú.
SS ©1976
