Leggur lífsins kvöð,
í tilviljun og röð,
við teigum þann mjöð.
Brestir lífsins, boðaföll,
frá mönnum berast harmaköll,
– óma þungt í jarðarhöll.
En viljinn upphefur þann,
sem stefnir í betri mann,
vindinn sveigir í mátt,
og takmarkið í sömu átt,
brýtur verk, lýkur mynd,
byggir aftur, – sömu synd ?
Lífið færir þig örlítið nær,
og þú finnur máttinn,
sem fegurð ljær
og fullkomnun nær.
SS © 2002