Category: Andleg þróunarheimspeki

27. KAFLI
LÖGMÁL DAUÐANNA SJÖ

Lærum nú um þýðingu dauða.
Fyrsti dauðinn. Eins og áður hefur verið sagt, þegar tvær hreyfingarlínur mætast verður til hringiða. Þegar það gerist verða þær óvirkar sem hreyf-ingar og og breytast í stöðugleikamiðju. Þetta er Fyrsti dauðinn.
Annar dauðinn. Athöfn og viðbrögð eru jöfn og andstæð á sviðinu sem var upphaf þeirra. Þau verka, gagnverka og halda áfram að birtast í hring-formi. En þegar þau ummyndast af einu sviði á annað, hætta þau að birtast á fyrsta sviðinu og birtast í öðru formi á næsta sviði. Ef þessi færsla er skoðuð frá upphafssviðinu er hún kölluð dauði. Ef hún er skoðuð frá móttökusvið-inu er hún kölluð fæðing.
Ef þróunarbreyting er skoðuð frá frumstæðari hlið er litið á það sem dauða. Ef hún er skoðuð frá þróaðra stigi er litið á hana sem fæðing. Þessi fæðing er Annar dauðinn.
Við skulum skýra þetta með dæmi. Lífið hefur þróast fram yfir hæfileika lægri forma til að tjá sig og því byggt sér hærri form. Steingervingar eru til af yfirgefnum lægri formum. Þeir dóu, kynstofn þeirra eru útdauður, þeir eru ekki lengur til, en lífið hefur getað endurfæðst í þróaðri líkama. Lífið þarf að getað yfirgefið einfaldara form til að komast í flóknara form, þó vitundin sem er á sviði einfalda formsins sjái það sem hörmungar, því hún getur ekki skilið hærra líf og sér sína eigin brottför ummyndast, en vitundin sem á hærra stigi sér það sem fæðingu nýrrar birtingu og fagnar, því hún sér mögu-leika á meiri tjáningu.
Þriðji dauðinn. Hver einstaklingsvitund lifir til að deyja og deyr til að lifa. Það er aðeins með dauða sem við getum notið ávexti lífsins. Við þjótum um velli jarðarinnar og svo leggjumst við niður á himnavöllum og meltum reynsluna. Það er sagt að „fyrir einnar stundar skoðun þarf þriggja stunda hugleiðslu.“ Lífið er skoðunin og dauðinn er hugleiðsla sálarinnar.
Ef þú aðeins „lifir“, fer öll reynsla gegnum vitundina og skilur eftir lítil hughrif eftir að fyrstu myndirnar fylltu allt mögulegt pláss. Allt mundi verða hart, ótengt, ósamhæft; í hugleiðslu, sem er „dauði,“ er óhlutbundni kjarni lífsins dreginn út og í stað milljón mynda, verður eftir óhlutbundin hugmynd. Lærið að treysta dauðanum. Lærið að elska dauðann. Lærið að treysta á dauðann í daglegu lífi og gerið reglulegar æfingar í að sjá sjálfa ykkur látna og skynja hvernig þið séuð þá, með þessu byggið þið brú milli lífs og dauða, með því verður auðveldar að ganga þann veg. Sjáið ykkur sem látin og skoðið örlög ykkar. Sjáið ykkur látin og haldið áfram að vinna frá því sviði. Þannig á að byggja brú sem leiðir okkur handan hulunnar. Brúum hyldýpið milli þess sem kallað er líf og dauði með þessari aðferð svo menn hætti að óttast dauðann.
Fjórði dauðinn. Talan fjórir er „tenging“. Fjórði líkaminn sem er hæsti þáttur persónuleikans tengir hann við einstaklingsvitundina og fjórði dauð-inn er kallaður „tengingin“—„fræðslan“ eða einnig þekktur sem „svefn.“ Svefn er dauði í smámynd, eins og dauðinn er hin meiri svefn og þekking á eðli svefns hjálpar til að útskýra dauða. Eðli svefns er ekki nægi-lega skilin. Hughrifin sem vökuvitundin fær úr svefninum er villandi. Í svefni er jarðneska sviðið ótengt frá öðrum sviðum og sálin því frjáls og laus undan áhrifum skilningsvitanna fimm og því segjum við „þau sofa og eru aðgerða-laus“, en einstaklingsvitundin er vakandi og starfsöm. Í vökulífi er sálin sof-andi og í svefnlífi er sálin vakandi. Það er regla fyrir flesta, en það koma tímar í þróuninni hjá sumum að persónan er hæf til að sálin tjái sig í gegnum hana. Það krefst mjög þroskaðra persónu og mjög þroskaðrar sálar. Ein-staklingsvitund eða sál er tilvitnuð í heilagri ritningu sem „Engill sem ávallt horfir á andlit guðs.“
Á meðan á vökulífi líkamans stendur er tilgangur einstaklingsvitundar-innar að vinna úr þeim beinu áhrifum sem berast þaðan í lægri sálina. Þegar hún er ekki lengur þannig tengd, verður hún hlutlæg á sínu eigin sviði og horfir á „andlit föðurins.“ Hún ber sig við guðlegt stig og lagar sig að því eins og er á hennar valdi, en aðlögun andans er eilíf og mælist í líftíma himinsins.
Lítt þróuð sál fellur ekki í algleymi í svefni, en er, upptekin af óuppfylltum löngunum, og bregst við hugformum sem verða til við þessum langanir. Hana dreymir drauma sem eiga uppruna sinn í þessum löngunum og frá eðlishvötunum. Sálin er ekki frjáls og í stað þess að horfa á „andlit föðurins sem er á himnum“, horfir hún á mannlegt form og þroskast því í þeirri mynd. Sálin getur ekki starfað á sínu sviði og þroskast ekkert, persónan verður þannig ýktur persónuleiki sjálfs síns. Þriðji dauðinn getur aðeins komið sálinni úr þessu ástandi og gert henni kleyft að halda áfram, en ef þriðji dauðinn nægir ekki til þess, mun lægri sálin halda áfram að dreyma á tilfinningasviðinu. Það leiðir okkur að fimmta dauðanum.
Fimmti dauðinn er dauði persónuleikans. Þegar persónan hverfur úr líkamanum við dauðann, heldur hún áfram að vera til, maðurinn er ekkert vísari og „heldur áfram að gegna nafni sínu.“ Í lægra helvíti brennur hann af löngunum þar til að allar langanir er útbrunnar. Langanir halda aðeins áfram sem afstæðar hugmyndir og eru hluti af sálinni. Hann deyr þannig lægri hvötum en heldur áfram að lifa til æðri langanna.
Hann lærir að þessar langanir gera hann dauðlegan, hann finnur að þær eru tálmi milli hans og föður á himnum og hann fær löngun til að flýja þessar langanir. Hann elskar ekki lengur sem persóna, heldur æskir æðri elsku, sem er kærleikur sem elskar enga persónu né hluti, heldur er vit-undarástand sem umvefur allt. Hann leitar frjálsræðis frá lægri elsku og það er þessi löngun, að losna frá því sem er gott en endanlegt, til að skilja það góða sem er óendanlegt, sem veldur fimmta dauðanum og hann fæðist inní vitund sálarinnar og lifir á hennar sviði og skynjar “andlit föður síns sem er á himnum.“
En vökulöngunin verður aftur draumurinn og með draumnum kemur ákall efnisins. Andinn, horfir á andlit föðurins þar til vitundin þreytist af birtu hans, lokar augunum og sofnar. Í svefninum dreymir hann um ófull-nægðar langanir sínar og fæðist að nýju, því í löngunum er vitundarstigið staðurinn, vegna þess að löngunin ræður og því endurfæðumst við. Þannig skapar maðurinn sitt eigið karma.
Eðlilegt er að spurt sé, hvers vegna maðurinn skapi sjálfum sér þjáningar og takmarkanir sem hann hafi ekki þráð? Það er vegna þess að hann upp-sker ekki ávexti ímyndana sinna, heldur ávexti raunveruleikans. Honum er færður árangur þess sem hann hefur leyft sér að þrá, en ekki það sem hann þráði. Sem dæmi—maður sem þráði völd uppsker hégóma. Til að öðlast völd verður maðurinn að þrá eiginleikanna sem veita völdin, styrk, framsýni og visku. Maðurinn sem þráir völd skapar með sér vitund eigingjarnar sjálfselsku, maðurinn sem þráir styrk, framsýni og visku skapar með sér visku valds.
Sjötti dauðinn er leiðsluástand. Í slíku ástandi sefur líkaminn er sálin er vakandi. Hún er starfsöm á sínu sviði. Hún getur starfað á sviði lægri þátta sinna, eðlishvatanna, með líkamann í bakgrunni. Eða hún getur starfað á sviði hærri þátta sinna—með hugann og tilfinningar í bakgrunni. Í venjulegri sálfræðimynd sýnir vitundin atburði innri heimanna eins og í töfraspegli, þar sem athyglin ræðst af tilfinningastöðu mannsins.
Þegar sálarvitundin hefur athyglina í eðlishvötum og ástríðum í bak-grunni, er vitundin flutt inní eterlíkamann til að hann geti starfað sem líkami fyrir ástríðurnar, þá sjáum við það birtast í lægri töfrum, göldrum, hættuleg og ill í allri birtingu, niðurlægjandi fyrir persónuna, því lífinu er lifað í efninu, en ekki andanum. Lifið lífinu með guð sem bakgrunn og vegið allar gjörðir ykkar við haf himinsins og metið þær í kosmísku ljósi, þá sérð þú syndir þínar sem miklar og mistök þín verða mjög smá.
Sjöundi dauðinn er tálsýn. Í sjöunda dauða flyst vitundin frá persónu-leikanum og verður ein með einstaklingsvitundinni, sálinni, og maðurinn horfir ætíð á föðurinn sem er á himnum, jafnvel þó hann ferðist til jarðar-innar. Þess vegna er hin upplýsti vígsluhafi ekki eins og aðrir menn. Fullnaðarvígsla er lifandi dauði.

Þeir sem þrá hluti skynfæranna og gæði lífsins nota orðin „lifandi dauður“ til að lýsa þeim hörmulegu örlögum sem geta hent menn, en þeir sem hafa þekkinguna, vita að „lifandi dauði“ þýðir frelsi andans á efnissvið-inu. Það þýðir vitund „varanlegrar verundar“ í lífi skilningsvitanna. Það er æðri meðvitund í lífi á jörðu. Því gengst vígsluþeginn við lifandi dauðanum, sem er frelsi í líkamanum, því dauði yfirvinnur Lögmál Takmarkanna, frelsar eiginleika andans, gefur blindum sjón og afl til þeirra hjálparþurfandi. Það einskinsverða sem við þráðum í lífinu, skiljum við í dauðanum, því dauði er lífið og lífið er dauði.
Fyrir meiri vitund, móðurlegið er gröf og gröf er móðurlegið. Hin þrosk-andi sál, sem gengur inní lífið, kveður vini sína sem syrgja hann, tekur hugrekkið báðum höndum og mætir hinni miklu áskorun og gefur sig á vald þjáningu, gengur inní lífið. Fyrstu viðbrögð hans eru að draga andann. Önnur viðbrögð hans eru við þann andardrátt, grátur, neyðarkall, því hann kemur til átaka lífsins sorgmæddur, en markmið hans í lífinu gera lífið bæri-legra. En þegar hann kemur í gröfina gengur hann um hlið inní meira vit-undarlíf og þegar vígsluhafinn gengur inní það vitundarlíf, gengur hann gegnum hlið sem táknar dauðann og með dauða langanna sinna öðlast hann frelsi, og sem dauður gengur hann á meðal manna. Í dauðanum í lífinu, sem er frelsi andans í böndum holdsins, umbreytir hann Lögmáli Takmarkanna, sem dauður er hann frjáls, sem dauður fer hann með kraft á meðal manna sem grafnir eru í holdinu og þeir sjá ljósið skína umhverfis hann og vita að hann er dauður, því ljósið getur ekki skinið gegnum hulu holdsins. Meðan vitundin er í jarðvistarlíkama, getur ljósið ekki skinið gegnum á vitund, en þegar vitund er ekki í jarðvist, lýsir ljósið gegnum hana. Ef ójarðnesk vitund er enn í líkama, þá skín ljósið gegnum efnisheiminn og uppljómar menn. En munið þetta og hugleiðið—hinn uppljómaði vígsluhafi er dauður maður sem stjórnar líkama sínum svo hann geti þjónað þeim sem hann gæti ekki annars nálgast.

26. KAFLI
LÖGMÁL TAKMARKANNA —I HLUTI

TAKMÖRKUN er fyrsta lögmál birtingar og því er það fyrsta lögmál orku. Þessi staðreynd er ekki nægilega skilin. Margir trúa því að andleg orka sé eilíf, sem er alls ekki. Til að Logósinn geti birst þarf hann að af-marka sjálfan sig. En andleg orka er svo mikið meiri en að geta yfirunnið allar mótstöður lægri sviðanna þegar henni er beitt.
Til þess að koma krafti í birtingu er nauðsynlegt að færa hann í rétt form eða líkama. Formið er byggt inní efni sviðsins sem er ofar því sem ætlunin er að birt það á og í gegnum þann farveg er aflið vakið. Til að vekja afl án þess að stýra því, er að dreifa því. Því aðeins með þekkingu og notkun á Lögmáli Takmarkanna er hægt að varðveita orkuna.
Til að ná takmarkinu, verður það markmið að vera skýrt og takmarka sig við það, hafna öllu sem er því óviðkomandi, og munið þetta atriði— fyrsti fasinn í að vekja upp kraft er höfnun á öllu óviðkomandi. Þetta er önnur lýsing á einbeitingu. Lögmál Takmarkanna þýðir einbeiting aflsins með höfnun á því óviðkomandi. Þetta er ekki nægilega skilið.
Til að framkvæma það allra nauðsynlegasta til að ná árangri er að vita hvað þú getur ekki. Það er sundurgreining. Lögmál Takmarkanna er nauð-synleg afleiða lögmálanna sem stjórna því hvernig orka er vakin.
Þegar löngun er til að koma hlutum í verk, byrjum við á því að hugsa málið í þaula, sjá skýrt fyrir sér útlínur takmarksins sem á að ná. Næst er að skoða með hvaða aðferðum takmarkið næst. Næsta er að útiloka alla löngun fyrir því sem ekki snertir takmarkið—þetta er mikilvægt atriði. Með öðrum orðum, þú hjúpar þig einbeitni.
Það getur vel verið að með því setjir þú til hliðar einhverja eðlilega hluti daglegs lífs. Leggið þá til hliðar með vissu um að þeim verði sinnt í tíma og haldið áfram með miklum aga í að takmarka sjálfan þig að sinna markmið-inu og þú hafi aðeins eina löngun og allt annað kemur á eftir því. Hugsið ekki um annað, dreymið ekki um annað, þar til verkefninu er lokið. Þegar þessari afmörkun löngunar og takmörkun vitundarinnar að efninu er náð, vaknar orkan til framkvæmda og á augabragði verða hlutirnir að veruleika.
Ítarlegur undirbúningur þýðir fljótari framkvæmd. Yfirleitt er ekki nægur tími notaður í undirbúning og því er árangurinn ekki nógu góður.
Ef tilgangurinn er að efla andlega styrk verður þú að undirbúa hann með algjörri helgun í vitundinni. Það má ekki gleymast að slík þrenging vitundarinnar mun raska jafnvæginu ef henni er þröngvað óþarflega. Því þurfa að skiptast á tímabil einbeitingar og tímabil fullrar þátttöku í lífinu, svo víkkuð vitund og þroskaður persónuleiki vinni í bakgrunninum á efl-ingu og takmörkun löngunar sem kemur andlegum styrk í birtingu á efnis-sviðinu. Það er skortur á þessum hlutföllum sem leiða til öfga og jafn-vægismissis.
Það er því með vitundartakmörkun við verkefni sem við náum einbeit-ingarorku. En það er með þroska og víkkun vitundarinnar sem þú nærð að leggja grunn að takmörkunum; því takmörkun sem felur í sér greiningu og takmörkun vitundar er alls ólík takmarkaðri vitund. Takmörkuð vitund felur í sér takmarkaða reynslu. Takmörkun vitundar felur í sér reynsluval og einbeitta athygli á valið verkefni. Það er lögmál Takmarka sem felur í sér einbeitingarorku. Það er að notfæra sér mótstöðu sem gerir okkur kleyft að hafa eitthvert hald í margdreifðri birtingu.
Stór hluti þeirrar mótstöðu sem nemi reynir í viðleitni sinni við að ná tökum á í dulfræði er tregðumótstaða. þess að setja á hreyfingu það sem er í tregðu, er nauðsynlegt fyrir sálina að ná tökum á líku viðnámi. Tregða er því sett sem jafnvægi við tregðu og hreyfanleiki sálarinnar nýttur til að koma á jafnvægi. Á þennan hátt er hægt að ná því sem ekki var hægt að ná með viljanum.
Það er nauðsynlegt að þeir sem eru í þjónustu við stigveldið (Bræðra-lagið) geti náð þekkingu á listum dulspekinnar, því þau gera þér kleyft að að vekja upp og einbeita orku með árangri. Það er notkun þessara listar til rangra nota sem er bönnuð, en notkun hennar í samræmi við lögmál er hagbeiting orkunnar.
Munum, að í allri beitingu er takmörkun, leyndin á bak við orku. Þetta gefur ekki í skyn að þú eigir sífellt að nýta þetta í smáum hlutum. Setjið alltaf átak ykkar í samhengi við Alheiminn sjálfan og sjáið verkið í teng-ingu við heildina,
En afmarkið kyrfilega þann hluta Alheimsins sem þú ætlar að höndla. Að vega ykkur saman við þar sem er meira en þið sjálf, leiðir til að umfangið skapar tregðu, en að afmarka hluta umfangsins og skilja frá heildinni gerir þér kleyft að ná hluta af henni.
Við að skapa þessa afmörkun verður við að finna nokkuð skýrar útlínur og leita hvar vandamál liggja. Í öllum málefnum eru ávallt skil þar sem mót-staða hluta aðgreinist og önnur skil sem munu skapa mótstöðu við skipt-ingu. Leitið þeirra á tilfinningasviðinu, á meðal tilfinninga sem snerta efnið. Áætlunin sem heild er hægt að sjá á hugarsviðinu, en á tilfinningasviðinu má kannski greina útlínurnar. Skyndileg löngun má greina frá langvinni löngun. Löngun eins þáttar í flóknu eðli má greina frá löngun annars þáttar. Ef þú sjálfur afmarkar vitundina að einum punti verður hún svo skörp að hún getur myndað skýrar útlínur að afmarkaðu verkefni og unnið að því í smá-atriðum.
Það er fókus vitundarinnar sem gerir orkunni kleyft að koma fram og ljúka verkinu, en það er víkkun vitundarinnar sem gefur nægilegan grunn svo þessi orka nái að vinna. Hámark einbeitingar verður styðjast við breið-an grunn. Þessi þáttur gleymist oft.

LÖGMÁL TAKMARKANNA—II HLUTI

LÖGMÁL Takmarkanna er grunnurinn að beitingu dulspeki. Það er leyndamál orkunnar og því haldið frá þeim sem eru á byrjendabrautinni. Þeim er kennt um tilvist eilífrar uppsprettu orku og að hugleiða á það. Þeim er kennt að hugleiða á formlausa orku. Það auðveldar orkunni að nota þá, en ekki að þeir noti orkuna.
Þegar þekkingu er náð á aðferð til að byggja rásir gegnum lægri sviðin, er mögulegt að beina orku til þess sem ætlað er. Þegar því er náð að orka er færð af sálarsviðinu niður á svið persónuleikans, ekki gegnum líkamann, heldur utan hans. Það er því nauðsynlegt að hafa þekkingu til að mynda form. „Eins hið efra, svo hið neðra.“ –
Þegar það óbirta vill koma í birtingu flæðir hreyfing í hring og kemur aftur til upphafsins. Til að mynda form á þétta hugræna sviðinu, verður hugsun að fara í hring og koma aftur til upphafsins. Hugmynd sem byrjar, verður að halda áfram rökrétt, rökleiðsla frá því almenna til hins sérstæða á útgönguboganum og frá hinu sérstæða til hins almenna á innkomu-boganum, og skoða báðar hliðar spurninganna og samhæfa þær. Þetta er fyrsta stigið.
Hugmynd sem er þannig mótuð, á því næst að færast inná svið tilfinn-inga. Það samsvarar Hring-Takmörkunum.
Hugmynd á því næst að færast undir drifkraft náttúrunnar. Það sam-svarar Hring-Kaos.
Hugmyndin er nú Hring-Kosmos á hugarsviðinu, Hring-Kaos er drif-kraftur eðlishvatarinnar og Hring-takmörkunin samsvarar efri þáttum til-finningasviðsins. Með því að hugleiða þessar samsvaranir lærir þú mikið. Þetta er hið upprunalega form og innan þess er hægt að byggja allar at-hafnir og viðbrögð sem snúa að því sem fengist er við, en í þessum efnum þarf ávallt að afmarka með skýrri greiningu vitundarinnar. Seinni viðbrögð vitundarinnar eru tengd löngunum sem vakna við ferlið, og þriðji þátturinn varðar notkun frumstæðra afla við að skapa orku.
Kosmísk hlið hugmyndar sem sett hefur verið á stað, birting í heimi forma, á sér stað innan afmarkaðs sviðs. Án þessarar afmörkunar verður engin birting.
Meginlögmál innþróunarbogans er Lögmál Takmarkanna.
Meginlögmál þróunarbogans er Lögmál Sjö Dauða.
Lögmál Takmarkanna er grunnur Lögmáls Athafna og Viðbragða.
Lögmál Athafna og Viðbragða hvílir á fyrirbærum tengdum kúrfunni. Kúrfa sem er framlengd verður að hring. Hluti kúrfu er bogi. Pendúll er einskonar athöfn og viðbragð, andstæð og jöfn. Framlengjum ferilboga pendúls og það myndar hring, þar sem lengd pendúlsins er radíus hringsins. Þetta útskýrir margt í tengslum við umbreytingu orku frá sviði til sviðs.

Holdgun byggir á Lögmáli Takmarkanna, Karma, byggir á Lögmáli At-hafna og Viðbragða, og af því að það er aðeins í takmörkuðu kúlulaga rými sem jöfn og andstæð athöfn og viðbragðs eiga sér stað, verður „form“ að birta sig sem „form“ svo ávextir athafnar geti komið til baka þaðan sem athöfnin upphófst.
Að byggja líkama fyrir holdgun er samkvæmt þeim línum sem lagðar hafa verið. Enn og aftur eru það afmörkun sem sem mótar efnið til að vinna í holdgun. Hver sál ákvarðar sitt eigið efni. Yfirsálin er því Karmadrottinn hvers og eins. Það er þetta sem þú vekur upp í þínu eigin efni og tengir for-lög þínum. Þú vekur þitt eiginlega sjálf.
Lögmál Takmarkanna er sambærilegt við stærðfræðihugmynd um mælingar á yfirborði og hefur tvívíddarþátt. Það er með innleiðingu að þrívídd sem við umbreytum Lögmáli Takmarkanna og maðurinn, með vitundina í þrívídd getur notað Lögmál Takmarkanna til að umbreyta því. Á hvaða sviði sem Lögmál Takmarkanna vinnu á, er ávallt hægt að umbreyta því með viðbótarvídd við vitundina. Þetta er leyndardómurinn við að stjórna Lögmáli Takmarkanna.
Lögmál Takmarkanna gerir kleyft að reikna út þær aðstæður sem eru til staðar þegar verkefni er unnið. Ef þú ákveður hverjar þær eru, mun þær stjórn þér, en ef þú getur hækkað vitund þín á það svið þar sem hægt er að skynja þær í samræmi, af hverju þær samanstanda og afmarkað þá þætti við sviðið, tengt þá við alheiminn með því að sjá fyrir þér tengsl allra hluta við heildina, með þessa kosmísku mynd í huga, er hægt að endurskoða endan-legan þátt hugmyndarinnar og nálgast hana frá annarri og hærri vídd, en samtímis að nýta Lögmál Takmarkanna til að afmarka efnið sem fengist er við, til að upphefja takmarkanirnar.
Þessari aðferð er hægt að beita, ekki aðeins til að höndla sérhvert verkefni eða málefni, heldur einnig til að byggja líkama fyrir holdgun og stjórna karma í holdgun, því, þó við sjáum ekki nema einu sinni fyrirhuguð örlög okkar í tengingu við Alheiminn, höfum við náð tökum á örlögum okkar. Sálin sér það ávallt, því hún hefur kosmíska tengingu gegnum logóíska inn-prentun í Guðlega neistann, en lægra sjálfið í sínum jarðnesku tengingum, sér alla hluti í „fæðingu“ og „dauða“, „upphafi“ og „endi.“
Svo lengi sem vitundin dvelur í skilningsvitunum, sér hún hlutina frá sjónarhorni þeirra, í „sársauka“ og „ánægju“, „upphafi“ og „endi.“ En þegar hún er hafin upp til kosmískra þátta, mun hún sjá alla hluti í tengslum við þróunina—-eftir kúrfunni sem gengur allan hringinn, ekki eftir beinni línunni, sem er skipting í endanleikanum.

Dyggð Lögmáls Takmarkanna er Persónubirtingin, dyggð Lögmáls kosmískrar náttúru er einstaklingsvitundin og stigin frá Persónubirtingu upp til Einstaklingsvitundar hefur sjö stig og þau eru „Hinir Sjö Dauðar“, því það er Lögmál Takmarka sem færir okkur fæðingu, en Lögmál Dauðans færir okkur lífið. Því fæðing er dauði, en dauði er fæðing. Allir eru fæddir „blindir“, sem miskunnar þeim að vita að þeir eru dauðir. Þú skilur ekki að þitt svið er svið dauðans og okkar svið* er lífsviðið. Þeir sem eru í efninu eru í gröfinni, þeir eru dauðir og grafnir. Dauði og vígsla skila sama árangri, því er það að allar vígslur hafa tákn dauða og greftrunar.
Munum ávallt að á efnissviðinu þýðir dauði tap, og frelsi upprisu. Eignir eru eins og mold sem er mokað yfir lík. Lærðu því að líta niður á dauða líkama þína og nota þá í lífi þínu, en gera ekki þau misstök að lifa í þeim.
Það er mjög gagnlegt að getað notað vitundina í jarðlífinu, en mjög vont að verða fjötraður af aðstæðum þess heims. Þér er haldið í jarðneska lífinu af tveim þáttum—hræðslu og löngun.
Vígsla gerir þér kleyft að lifa á okkar sviði, en samt sem áður tengdur heilavitundinni. Það er því þess vegna sem „stigin“ ** kenna:
Fyrsta; að yfirvinna langanir,
í öðru lagi; að yfirvinna ótta
og í þriðja lagi, um dauða og upprisu.
Með því að þekkja Lögmál Takmarkanna og umbreyta því, getur þú notað það. Þegar þú hefur afmarkað markmiðið sem þú hefur sett þér og séð það í tengingu við Alheiminn. Með því að sjá kosmísku frumgerðina, dregur þú orku inní hugmyndina og með því að afmarka formið sem löngun er til að birta, muntu fókusera orkuna. Þegar beita þarf þessu þegar vandamál þarfnast lausnar, skaltu draga það saman í íhugun. Hafðu útlínur vanda-málsins skýrar, íhugaðu kosmískan þátt þess og vektu kosmísku orkuna.

* Sálarsviðið.
** Gráður = Framstig; orðatiltæki sem er notað í hefðbundinni aðferð að klifra „stiga hinna sjö þrepa.“

17. KAFLI
ÁHRIF DROTTNA Á HNETTINA

Við höfum fylgt eftir þróun Logadrottnanna alveg til sjöunda hnattar, sem þeir mynda á fyrsta sviðinu og munum nú rekja för þeirra til baka að miðjunni.

Við skynjum af eðli þeirra að þeir hafa mótað segulmagnað kerfi sem myndar grunnmynd hnattanna, sem síðan eru útfærð af Plánetuverunum. Á ferð sinni til baka fara þeir í gegnum hnettina á ný. En í stað þess að mynda sig í formi sviðanna, er þar fyrir annað efnisform, sem haldið er af þeim guðlegu neistum sem eftir þeim komu og eru að þróast þar.

Þannig eru því tvær tegundir lífs á sjötta hnettinum— annar hópurinn á útgönguboga og fyrsti hópurinn í inngönguboga.
Fyrsti hópurinn sem hefur mótaðan hóphuga, hefur hlutlæga vitund.
Annar hópurinn sem er að mynda hóphuga hefur aðeins óhlutlæga vit-und. Því verða þeir ekki varir við nálægð fyrsta hóps, þó hann sé á þessum sama hnetti og þeir lifi í áhrifum þeirra sem aftur hefur áhrif á efnishjúp sviðsins sem umlykur guðlegu neistanna og hafi í sér hrynjanda kjarnatóm fyrsta hóps. Þetta er þekkt fyrirbrigði þegar áhrif reglulegs hrynjanda örva titring.
Þegar þessum aðstæðum hefur er náð mun öðrum hópi verða kleyft að ná hrynjanda fyrsta sveims og verða var við atóm hans—ekki með beinni skynjun, heldur skynja breytingu á ysta hjúpi sínum vegna nálægðar fyrsta sveims. Það gerist þó ekki fyrr en við lok þróunartímabilsins, þegar sveim-arnir yfirgefa hnöttinn—annar sveimurinn áfram til þróunar á sjöunda hnött-inn og fyrsti sveimur sem snýr til fimmta hnattar.

Auk áhrifa sem fyrsti hópur hefur á samferðahóp sinn hefur hann á-kveðið eigið markmið sem hann þarf að ná. Á útgöngu sinni í gegnum hnettina hefur hann safnað að sér hjúpi hvers sviðs sem hann hefur ekki gefið af sér heldur borið með sér áfram. Á inngöngunni, þ.e. á ferðalagi sínu til baka um hnettina, bregst hver sviðshjúpur við, hver fyrir sig, þegar hann kemur á svið sitt á bakaleiðinni. Við það myndast birtingarform og skynjunarleið.
Þannig getur hinn ídveljandi neisti brugðist við á því efnisviði sem hann finnur sig og þó hann ljúki þróun sinni á þessu áhrifasviði hnattarins getur virkni hans haft áhrif þar með ákveðnum hætti. Það verður vikið að þessu síðar.
Á bakaleiðinni, á hverjum hnetti, markar fyrsti hópurinn áhrif sín á neistahjúp þeirra sem hann hittir fyrir. Á sjötta hnetti hittir hann fyrir annan hóp og þegar fer til fimmta hnattar fer þriðji hópurinn til sjötta hnattar og þannig heldur þetta áfram. Þetta veldur því að fyrsti og þriðji hópur fara á mis við hvorn annan. Þess vegna er þriðji hópur sérstakur að þessu leyti—hann hittir aldrei Logadrottnanna, hann hittir aldrei hærri þróun en sína eigin, þess vegna er ímyndin af Logósnum ráðandi áhrif hjá honum og út-koman er hans eigin „frumverk.“ Þess vegna hefur „Hugurinn“ svo mikið frelsi í samanburði við „Formið“ eða öllu heldur „Aflið“
Það sést því að hver hópur, nema sá þriðji hittir Logadrottnanna á mis-munandi plánetum, það eru mismunandi hjúpar sem verða fyrir áhrifum Logadrottnanna. Það skýrir mismunandi mótun líkama hinna ólíku „Lífs-bylgja.“ Þetta er nátengt raunverulegri mögnun, því hvert form sem er inn-blásið af Logadrottnunum, er hægt að nota til að stýra Náttúruöflunum.
Formdrottnarnir hafa svipuð áhrif á samferðahópa sína þegar þeir þróast á tilteknum hnetti, þeir eru sérstaklega nátengdir efni hnattarins og gagnvirk samskipti við hjúpi yngri hópa eru sérstaklega náin.
Hinsvegar þegar Hugardrottnarnir (þriðji hópur) hafa náð hámarki sínu og snúa til baka um hnettina verða þróunaraðstæður mjög flóknar, því frelsi til einstaklingsathafna guðlegu neista þeirra hafa þróast gífurlega á árangur-ríkum tímabilum „Frumverka“ og með fjölbreyttum athöfnum sínum fram-kalla þeir fjölbreytta þróun í þeim hópum sem þeir hitta.