„En andi Guðs sveif yfir vötnunum og þá sagði Guð; verði ljós og það varð ljós.“ Þú hefur séð af fyrri fyrirlestrum hvernig atóm, eða birtingareiningar sól-kerfis myndast og hvernig straumar og föll hins guðdómlega krafts flæðir gegnum þau svo að nákvæm eftirmynd alheims verður til í smækkaðri mynd—nákvæm samlíking í hringjum sólkerfisins sem hreyfast í minni radíus en í hraðari takti. (Athugið að taktur er einungis tíðni endurtekningar.) Tveim fösum guðlegrar þróunar hefur verið lýst: — (a) Þróunarfasa efnisins í sólkerfi. (b) Þróunarfasa falla og geisla. Annar er hráefnið sem sólkerfið er gert úr. Hinn er beinagrindin—grunnurinn—sem það er byggt á. Við höfum því, óhemju magn atóma dreift á svið og undirsvið. Sjö aðskildar gerðir og sjö undirgerðir hverrar. Við munum nú skoða þriðja guðlega þróunarfasann. Í upphafi þróunarinnar er Lógosinn einn á því sviði sem síðar verður sól-kerfi hans. Hann hefur aðeins vitund um sjálfan sig, því enginn annar hlutur er í birtingu á því sviði sem hægt er að hafa vitund um. Við sjáum því að Lógosinn snýr því við viðtekinni hugmynd um þróun vitundar. því hann fær fyrst kosmíska vitund, síðan sjálfsvitund og svo hlutlæga vitund. Logosinn er nú meðvitaður um að hugarform hefur varpast frá vitund hans inn í áru hans. Það er hægt að líta svo á að sólkerfi sé ára Guðs. Þessi vitund um hlutlægi framkallar viðbrögð í vitund Lógosins. Fyrir hendi er huglæg-hlutlæg aðlögun og slík aðlögun framkallar samsvarandi breytingu í endurspegluðu sólkerfi sem verður þannig hæft fyrir huglægum-hlutlægum áhrifum. Slíkt samband eða gagnkvæmni myndast milli Lógosins, eða hinnar Miklu Veru, og þeirrar myndvörpun guðlegrar vitundar sem er hið nýskapaða sólkerfi. En það má ekki líta svo á að vitund Lógos sé takmörkuð við efnislegt sólkerfi sitt. Einbeitt guðleg vitund, eða virk vitund er með þeim hætti tak-mörkuð, að einbeitta eða virka vitund er aðeins hægt að byggja upp með meðvitund og viðbrögðum við hlutum, en undirmeðvitund Lógos er meðvituð um alheiminn og hefur áhrif á vitundina, enda grunnur hennar og baksvið. Þegar kosmísk föll, há og lág flæða um hringina þá örvast samsvar-andi þættir í undirmeðvitund Lógos og áhrifin koma fram í vitund hans og áfram í sjálfsmyndun hans, sólkerfinu, og virk vitund Lógos meðtekur þau þar svo að óendanleg röð viðbragða og aðlögunar að þeim heldur áfram, í fyrstu í stærri og einföldum hreyfingum en smásaman margfaldast þær og verða óendanlega flóknar. Allar þessar aðlaganir hafa áhrif á atómefni hins nýborna sólkeri og ákvarðar eðli og einkenni samsetningu þeirra. Það eru þessi einkenni sem maðurinn uppgötvar sem náttúrulögmál eða athugaðar endurtekningar. Þannig er eðli hlutanna ákvarðað, það er innbyggt í þá af logóískum við-brögðum við aðstæðum í kosmísku umhverfi og þessar aðlaganir halda stöðugt áfram. Þær hætta ekki við fasalok og hverfa, heldur halda áfram eins lengi og atómiska undirsviðið sem það tilheyrir er í tilveru. Þannig heldur þróun náttúruaflanna áfram, óháð þróun lífs og forma eins og við þekkjum það.
Áhrif af birtingu sólkerfis. Ástand sviða og plánetuvera.
Fræðslu um sviðin er ekki hægt að skilja án fræðslu um Plánetuverur. Við skulum muna að Plánetuandar þróuðust með þróun sviðanna, Plánetuandi þroskaðist á sama tíma og sviðið og hæsta sjálf þess er fínasti efnisþáttur á því sviði. Því er fínasta svið jarðarinnar það eteríska. Það er formsvið án greindarþáttar. Hver Plánetuandi er því frumgerð lífsins á sviði sínu og er hið mikla á-hrifavald á því sviði. Í tímans rás gegnum þróunarföllin safnast efnið á neðri sviðunum umhverfis Plánetuveruna og myndar þannig líkama fyrir hana, en efnið á sviðunum ofar safnast ekki þannig upp. Þessi frumöfl eru því háð áhrifum hærri sviða sem hafa áhrif á umhverfi þeirra og frumaflið fær samsvarandi þætti beint frá öllu lífinu sem er á því sviði. Því Plánetuandi er eins og hópsál sviðsins sem hún dvelur á og neðri sviðanna, í þétta efnið sem honum er gefið, en frumöflin ofar mynda ein-staklingsvitund þess, koma frá eðli lífsins sem þróast á sviði hennar og mynda hóphug alls lífs á plánetunni. Þetta er dulin, en mikilvæg greining, því hún þýðir að þroski hærra sjálfs Plánetuandans ræðst af því lífi sem þróast þar. Plánetuvera er mikið frumafl þar sem mannkynið myndar hærra sjálf hennar og á meðan Plánetuveran ákvarðar allar þróunaraðstæður og virkni á sínu sviði, tilheyra hærri þættirnir henni ekki, heldur eru þeir tengdir þeim Plánetuverum sem eru ofar henni. Þess vegna er það svo á Jörðinni að maður sem nær háþróun innan hennar — hann mun ná hæstri mennsku í dýraþættinum—og verður að ná sameiningu við öfl jarðarinnar og dulda sjálf hennar—tunglið. En það er aðeins fyrir áhrif æðri pláneta að hann getur hækkað vitund sína til hærri sviða og á bylgjum plánetnanna verður hann að ná umskiptum. Sá maður sem gerir Jörðina að plánetu sinni verður jarðbundinn og það líður að því fljótlega, samkvæmt kosmískum tíma, að núverandi mannleg þróun mun verða að hverfa af jarðnesku sviði og þess vegna munu þróaðar sálir í þeirri þróun ekki finna sig í samneyti við jarðarsálina. Jörðin er vígslugjafi barna frumefnanna, en ekki fyrir mannanna börn. Jarðar og tunglvígslur eru efnislegar vígslur og tengjast „fallinu“ niður í efnið og kynslóða.
Tengja má áhrif plánetnanna með eftirfarandi hætti: — Jörðina, við hið þétta efnissvið. Tunglið, fylgihnött hennar, við þann þátt hennar sem er þekkt sem hið eteríska svið. Mars, við innsæi og ástríðum. Venus, við óhlutlægra tilfinninga. Satúrnus, sem pláneta hins hlutlæga huga. Satúrnus, skal tekið fram, er við hin formgerðu áhrif. Merkur er pláneta hins óhlutbundna huga. Júpíter er pláneta hins andlega. Sólin sjálf er tákn Logós sjöunda sviðs.
Orðið „pláneta“ má því skilja sem frumgerð sviðs, sem geislar áhrifum sínum á sviðið og stillir sviðið inná þá sveiflu. Skiljum einnig að hver þróun þroskar samsvarandi eðlisþátt á ferð sinni um sviðið á útgönguboganum og leitast við á leiðinni til baka á inngönguboganum að ná fullum tökum á ríkj-andi þáttum sviðanna, drottnun þessara þátta. Það næst aðeins algjörlega með því að tryggja skilningsríka samvinnu við Plánetuveru sviðsins. Eins og við höfum sagt fyrr, eru Plánetuverur mikilfenglegar hugarlausar verur, þess vegna verður hver þeirra að hafa sína leiðsögn og sú leiðsögn er frá fyrstu þróun — Logadrottnum sem kallaðir eru „ Erkienglar sviðanna.“ Það er í gegnum þá sem drottnun sviðsþáttanna er tryggð. Þessir Erkienglar hnattanna hafa sína eigin vígsluþega sem þekkja „Samhljóm nafnanna“ og þeir tengjast þróun og endurgerð pláneta, sem er hlut-verk þeirra —eins og meisturunum er umhugað um Jarðarsviðið. Geisladrottnarnir eru ekki Plánetuverur, heldur standa þeir fyrir áhrifum kosmísku stjörnumerkjanna á sólkerfið. Þessi áhrif eru byggð upp á svipaðan hátt og frumöflunum sem falin eru leiðsögn Erkienglanna. En geislarnir, sem eru eldri en sviðin, eru þróaðri og í stað þess að vera yfirskyggðir eins og Plánetuverurnar eru þeir algjörlega sjálfstæðir. Geisladrottnarnir eru Hugardrottnar.
Frumefnisþáttur hvers Geisladrottnar myndast með þróuninni sem á sér stað undir áhrifum hans og því er hægt að kalla geisladrottinn „Hóphuga“ þeirrar þróunar. Hver þróun myndar geisladrottinn og er því mótuð, stöðluð og tamin af þessum sérstöku kosmísku áhrifum í þróun sinni. Þessir geisladrottnar halda áfram virkni sinni eftir að hið kosmíska bylgjufall, sem kallaði þá fram er gengið yfir og þannig eru þau kosmísku áhrif áfram við líði í sólkerfinu sem þróunin er að móta í mynd smækkaðs Alheims. Að lokum er eftir að íhuga áhrif annarra lífsforma—hver fyrri og síðari þróun var og verður. Venjulega hefur það alls engin áhrif hvert á annað vegna mismunandi vitundarstigs þó þau deili kannski fyrir tilviljun sama hnetti og hafi því enga tengingu, en undir ákveðnum aðstæðum getur orðið tenging og slíkt samband er þekkt sem sálartengingar.
Sálartengingar eru tvennskonar:
(a) skynjun á því sem er neðar núverandi þróunarstigi; og
(b) skynjun á því sem er ofar núverandi þróunarstigi; þar sem jörðin er lægsta stig.
Þessar tvær sjónlínur standa fyrir, annars vegar, að líta til baka eftir vinstri handar leiðinni, og hins vegar, að líta fram á við eftir hægri handar leiðinni. Það er leyfilegt að líta eins langt fram á við eins og augað eygir, því það leiðir sálina áfram, því þangað sem augað lítur, þangað fylgja fæturnir. Við eigum aldrei að horfa til baka á sviðin,- við megum aðeins líta þvert yfir sviðin, frá innþróunar- til útþróunarbogans. Því eru það svo að þær verur sem dvelja á eða hækka vitund sína á, til dæmis, þriðja svið, geta stjórnað þeim sem eru á útþróunarboganum, en þeir sem eru á efnissviðinu geta ekki horft til þeirra þátta fyrr en þeir hafa náð tökum á þeim þróunarhliðum. Vígjendur fyrir efnissviðið eru þeir sem öðlast hafa fullkomnun á sjöunda sviðinu. Þeir vinna ávallt yfir þvermálið (á mynd 20 sést merking þess) og þeir sjöundu vígja þá fyrstu. Því er maður á jörðunni beðin um að tilbiðja—ekki náttúruöfl annars sviðs, né dýrlinga þess þriðja, né meistara þess fjórða, né engla þess fimmta, né erkiengla þess sjötta, né frelsara þess sjöunda, heldur eingöngu Logósinn sjálfan. Því fyrir guðlegu neistanna lifir hann.
Fyrir milligöngu þessara stigvelda stígur allt í átt til kosmískrar vitundar, en þau stoppa aldrei né ná endanleika á neinu sviði hins birta sólkerfi, því að er engin endanleiki í birtingunni. Fyrsta sviðið er eina sviðið þar sem vígsla Logósarins er gefin og sú vígsla hans markar umbreytinguna frá útþróunarboganum inn á innþróunarbogann, því það vekur guðlega neistann, sem svo vel og sannarlega hefur verið kallaður „Guð hið innra“ og mun þróast að sameiningu við „Guð hið ytra“. Þegar maðurinn gengur upp sviðin á þróunarboganum, lítur hann ekki lengur beint til Logósarins, heldur til næstu hæstu stigveldisstjórnenda; en á inngönguboganum lítur hann hvorki aftur til Logósarins né fram til efnisins, heldur þvert yfir bogann, til guða sinna, sem eru þróaðar verur sem drógu sig úr efnisbirtingu, og náð hærri þroska. Því eru frumstæðu trúarbrögðin fjölgyðja. Eingyðistrúarbrögð marka lágstöðu efnishyggjunnar frá útþróun til innþróunarbogans. Gyðingar sem fyrstir náðu því stigi eru mestu efnishyggjumenn allra manna. Á innþróunarboganum eru trúarbrögð ekki fjölgyðis vegna þess að lág-stiginu er náð og menn á innþróunarboganum hafa þekkt hin eina guð. Þeir eru í staðinn hlýðnir stigveldunum, því ljósið sem er skyggt af efninu, er þolanlegt, en mundi verða óbærilegt ef efnið skýlir því ekki. Þess vegna er það að á fínni sviðunum þegar vitundin er laus frá heilanum, snúum við okkur aldrei beint til Skaparans, heldur gegnum milliliði sem miðla orkunni frá sviði til sviðs, og hóphugurinn eða geisladrottnar okkar þróunar eru æðstir. Þér mun skiljast að þessi fræðsla hampar táknmynd Caduceus. Þar sérðu beina leið frá grunni til kórónu og þú sérð leiðirnar vinda sig frá hlið til hliðar hvers sviðs eins og niðurflæði lífs sé vitandi um hærri þætti sviðanna og uppstreymandi flæðið verði vart við og stjórni niðurflæðinu. (Mynd 20) Kosmískur Kristur, eða Geisladrottinn sem ræður hverri þróun er Hugardrottinn og þar sem hann er af þriðju þróunarbylgjunni hefur hann í eðli sínu einnig fyrri þróunarbylgjur. Því eru þrír frumtákn þessarar þróunar og frelsari hennar er þríeinn, er fjórir lokatáknið. Þrenningin er grunnurinn en ferningurinn er hið endanlega. Þetta er vísbending að miklu. Munum, að útskýra aldrei neitt í birtingunni sem stöðugt eða varanlegt, því allt er háð hreyfiorku.
Lýst hefur verið fyrir þér þeim hreyfingum sem mynda alheiminn (kosmosinn). Frumhringirnir, geislarnir og hjámiðjuhringirnir. Það eru grunnþættir alheims og áhrif þeirra móta þann alheim. Það er snúningur þeirra sem myndar hinar miklu umferðir—„ Daga og Nætur“ birtingarinnar—Dagur, tíminn er sá hluti alheims sem er innan þess sem kalla mætti jákvæða hlið segulsvæðisins og verður til við snúning Hringjanna. Með þekkingu á þessum kosmísku föllum getur upplýstur maður haft gagn af kröftum þeirra. Þá er vísað til þekkingu á tölum í leynda dagatalinu. Þetta eru upprunalegu áhrifaöflin, það má líta á þau sem byggingarform Alheims. Snertilínukraftarnir; innan þeirra myndast hvirflar og þessir hvirflar eru Frumatómin. Þú getur séð af þessu, að við byggingu atóms eru sömu lögmál að verki eins og við að Hring-Kosmos og Hring-Kaos mynduðu alheim. Þar er Lögmál andstæðra afla sem koma á stöðugleika. Þegar þessi andstæð öfl hafa myndað atóm, verða atómin sjálf að afli, því þau hreyfast í snúningi sínum og því eiga sér stað snertilínur—hreyfing sem fær áhrif af fleiri en einu aðdráttarafli. Svo að frá einni einfaldri hornréttri hreyfingu sem varð til af einföldu andstæðu afli, varð til hvirfill sem er lýst sem marghliðungi. Hægt er að sjá slíkt form í mismunandi gerðum efniskristala.
Atóm sem myndast af snertilínum við samsett öfl geta myndað allt frá þríhliðung til fjölhliðungs. Þú verður að skilja fullkomlega að frumatómið samanstendur af tveim andstæðum hreyfingum sem snúast hver um aðra. Þetta eru einfaldir hvirflar, en hvirflarnir geta hreyfst gegnum geiminn líkt og vatnshvirflar hreyfast yfir sjóinn og þessa hvirfla er hægt að líta á sem seinni hreyfingu. Það eru þessar seinni hreyfingar sem ég er að vísa til sem hafa hornlægan ferill. Það koma fram mismunandi gerðir atóma frá frumatóminu, sem fyrst og fremst spinnast, sum innan þríhyrnings; önnur innan ferhyrnings, enn önnur innan fimmhorna, sexhorn og svo framvegis. Þessi atóm laðast hvert að öðru, dragast saman og fylgja hvert öðru með því sem í líkingu mætti kalla „brautarfleti“ þeirra. Þannig mynda þau samband sín á milli. Þessi mismunandi atómgerðir verða til í Alheimi og byrja að safnast saman í samsettar einingar. Hver samsett eining sem stækkar, eykur aðdráttarafl sitt svo að tilhneiging Alheims er því að þétta sig og þessi form laga sig hvert að öðru, og þannig myndast ný öfl reglulega. Við munum skoða það betur síðar.
Hér höfum við lýst til viðbótar hinum miklu snúningsöflum í Alheiminum, myndun óteljandi smáum stöðugleikamiðjum af mismunandi gerðum, og áframhaldandi skipulagi viðbragða þeirra á milli. Þú sérð af þessu að langur ferill hefur liðið í þessari þróun, því hvert nýtt afl sem varð til, varð að ferðast gegnum alheiminn og út að Hring-Takmörkum og til baka þaðan sem það var upprunnið, og það var aðeins þá sem það varð stöðugt afl í Alheiminum. Innan takmarka Geislanna og Hringjanna voru þessi nýju atóm á endalausu ferðalag fram og til baka um ómunatíð áður en nokkur samvinna átti sér stað á milli þeirra. Ef tvö eða fleiri hreyfðust samhliða efldust kraftar þeirra hver við annan og drógu að sér því meira inná umferðabraut sína, þessi samruni gat þannig af sér skiplagða endurtekningu áhrifa og þess vegna á tiltekna braut. Hinar miklu mótuðu kraftlínur í Alheiminum sem við köllum geisla og straumar þeirra, hafa smásaman áhrif á hreyfingu þessa mikla atómhafs sem flæðir í stefnu þeirra. Smásaman verður því hið óskipulagða komið í skipulag hinna miklu öldufalla alheims og þó atómin skapi sínar eigin snertilínur, hreyfast þau með þessum miklu ölduföllum. Ég mun nú setja fram hugtak sem gæti verið þér ókunnugt, en sem er grunnur að miklu í dulfræði. Í upphafi þessarar fræðslu sagði ég við þig, „Rýmið hreyfist.“ Hvenær sem hreyfing á sér stað í rými, mun hún haldast áfram. Rými sem sett er á hreyfingu flæðir ávallt áfram, því það er mótstöðulaust. Kraftar hafa verið settir af stað sem haldast áfram. Þessir kraftar geta blandast öðrum kröftum og hætta því að vera sjálfstæðir, en halda upprunalegum einkennum sínum og ef við gætum sundurgreint eininguna sem þeir er orðin hluti af myndum, við finna þá krafta óskerta hvern og einn. Munið þetta—rými sem sett er á hreyfingu, flæðir endalaust áfram. Gerum ráð fyrir með samlíkingu; að þú hreyfir penna yfir blað um nokkra sentímetra myndar sú hreyfing flæði í rýminu í jákvæðu formi í einum þætti hreyfingarinnar og til baka í neikvæðu formi í öðrum þætti hreyfingarinnar. Þetta mun haldast svo og hvað sem breytir þeirri hreyfingu í rýminu, breytir athöfninni sem setti hana á stað í upphafi. Þetta er grunnurinn að minni og er ástæðan fyrir því að auðveldara er að endurtaka hreyfingu en að setja upphafshreyfingu af stað og því oftar sem hún er endurtekin er hún auð-veldari í endurtekningu, því skriðþungi rýmis er uppsafnaður og mun að lokum auðvelda að flytja hreyfingu í flæði sitt. Þetta ætti að útskýra margt fyrir þér.
Þú hefur útbreiddan alheim frammi fyrir þér sem varð til í rýminu með hreyfingu og er ekkert annað en hreyfing og þú hefur séð hvernig spennukraftar verða til af þessum hreyfingum og mynda ótölulegan fjölda hvirfla, byggða á nákvæmlega sömu grundvallarþáttunum sem mynduðu hinn mikla hvirfill, kosmos, því sömu lögmál gilda á öllum sviðum birtingarinnar, lög-mál tengsla. Þú munt því sjá að tengsl eiga sér stað milli nýrra kraftahvirfla sem myndast með þessum hætti og leitast við að mynda nýjan kosmos saman, byggða á sömu grundvallarþáttum. Dans atómanna myndar nýjan Hring-kosmos og sagan endurtekur sig, þessir nýju heimar, eins og þeir eru kallaðir ráðast af sömu lögmálum og lýst hefur verið um alheim, en eru undir áhrifum af þeim grunni hans sem fyrir er þegar þeir myndast. Þú munt sjá að sömu lögmál ráða í allri birtingu.
